โรคปอดเรื้อรังในทารกแรกเกิด (BPD)

การตรวจวินิจฉัย

เด็กที่มีความต้องการออกซิเจนหรือความช่วยเหลือด้านการหายใจอย่างต่อเนื่อง เป็นเวลาหลายสัปดาห์อย่างน้อย 4 สัปดาห์ ได้รับการวินิจฉัยว่ามีอาการ BPD เมื่อเด็กมีอายุเทียบเท่ากับอายุครรภ์สัปดาห์ที่ 36 จะมีการกำหนดระดับ BPD: ระดับเบาคือไม่จำเป็นต้องให้ออกซิเจนอีกต่อไป ระดับกลางคือความต้องการออกซิเจนยังมีอยู่ และระดับหนักคือยังคงมีความต้องการออกซิเจนมากกว่า 30% และ/หรือต้องการความช่วยเหลือด้านการหายใจอื่น ๆ (ซีแพพหรือเครื่องช่วยหายใจ)

สาเหตุ

สาเหตุที่ทำให้เกิด BPD เนื่องจากปอดยังพัฒนาไม่สมบูรณ์ในตอนที่คลอด และปอดพัฒนาได้ไม่ดีนักโดยมีโครงสร้างง่าย ๆและมีถุงลมจำนวนน้อยซึ่งทำให้รับออกซิเจนเข้าไปได้ไม่ดี การอักเสบของปอดสามารถเกิดขึ้นได้จากการติดเชื้อ หรือการบำบัดระบบทางเดินหายใจด้วยแรงดันสูงเป็นเวลานาน การอักเสบพัฒนาไปสู่การเป็น BPD และอาจเป็นเหตุให้ปอดบวมได้

การรักษา

ไม่มีวิธีการใดที่ดีที่จะรักษา BPD ได้อย่างแท้จริง แต่เราสามารถรักษาตามอาการ เช่น ใช้ยาขับของเหลวออกเพื่อลดการบวม สิ่งที่สำคัญคือการสร้างเงื่อนไขให้ปอดเจริญเติบโต ด้วยการเสริมสร้างโภชนาการ ถุงลมจะได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องภายในช่วงปีแรกหลังจากการคลอด ซึ่งจะทำให้การทำงานของปอดเป็นไปด้วยดี

เด็กที่ป่วยเป็น BPD บางส่วนจำเป็นต้องทำการรักษาด้วยการให้ออกซิเจนที่บ้านในช่วงระยะเวลาหลังจากออกจากแผนก เด็กทารกแรกเกิดแล้ว แต่เด็กส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดไม่จำเป็นต้องใช้ก๊าซออกซิเจนภายใน 1-2 เดือน

เนื้อหา: Kajsa Bohlin Blennow