PPHN
Persisterande pulmonell hypertension, PPHN, czyli przetrwałe nadciśnienie płucne u noworodków, jest stanem, w którym naczynia krwionośne w płucach są skurczone, albo dlatego, że nigdy się nie rozluźniły po urodzeniu, albo dlatego, że skurczyły się w reakcji na coś w otoczeniu.
Czynnikami, które mogą wywoływać PPHN, są wrodzone infekcje, niedobór tlenu przy urodzeniu i aspiracja smółki (patrz odrębny nagłówek), ale także to, że dziecko jest zbyt zimne lub odczuwa ból. Gdy naczynia krwionośne w płucach są skurczone, krążenie krwi dziecka wraca do sytuacji w życiu płodowym, czyli bardzo mało krwi przechodzi przez pęcherzyki płucne. W rezultacie pobieranie tlenu jest zbyt małe, zaopatrzenie dziecka w tlen spada oraz występuje sine zabarwienie skóry. Diagnozę stawia się na podstawie obrazu klinicznego i potwierdza ultradźwiękami serca i naczyń.
W przypadku łagodnego przebiegu PPHN wystarczy, aby dziecko otrzymało dodatkowy tlen, a czasem wsparcie w oddychaniu za pomocą aparatu CPAP. Ciężki przebieg PPHN jest ostrym stanem wymagającym intensywnej opieki. Dziecko potrzebuje wówczas respiratora, tlenoterapii tlenem o dużym stężeniu, a czasem także leczenia tlenkiem azotu (NO). Zarówno tlen, jak i NO pomagają rozluźnić naczynia płucne. Istnieją również leki, które można podawać zarówno w kroplówce, jak i doustnie, co może pomóc. W najtrudniejszych przypadkach, gdy dziecko nie może być dotlenione, może być potrzebne urządzenie o nazwie ECMO, służące do utlenowania krwi, dodatkowo zawsze ważne jest, aby skorygować ewentualne przyczyny powstania stanu, a także postarać się, aby dziecko nie było niespokojne, ponieważ pogarsza to sytuację. Dlatego często konieczne jest podawanie środków uspokajających, np. morfiny.
Przy zastosowaniu odpowiedniego leczenia ciśnienie krwi w płucach spadnie, a większość dzieci w pełni wyzdrowieje.