Zaburzenia poziomu cukru w krwi u noworodków
Glukoza („cukier”) jest dla organizmu najważniejszym źródłem energii. W życiu płodowym zapotrzebowanie dziecka na cukier zapewnia organizm matki za pośrednictwem łożyska. Dostarczanie glukozy kończy się po urodzeniu, gdy pępowina zostaje odcięta. Zwykle dziecko ma wystarczające zapasy cukru, między innymi w wątrobie, aby poziom cukru we krwi utrzymywał się na bezpiecznym poziomie w ciągu dni, które potrzebne są do rozpoczęcia laktacji i zdobycia przez dziecko umiejętności ssania pokarmu z piersi.
Zbyt niski poziom cukru we krwi (hipoglikemia) oznacza, że mózg nie otrzymuje wystarczającej ilości energii, a jeśli poziom cukru we krwi stanie się alarmująco niski, może powodować ostre objawy, takie jak senność, skurcze, a w bardzo rzadkich przypadkach trwałe uszkodzenie mózgu.
Ryzyko hipoglikemii jest większe u dzieci, które rodzą się przedwcześnie lub mają niską wagę urodzeniową, a zatem nie mają zbyt dużych zapasów cukru. Ryzyko jest również większe, jeśli rezerwy energii się wyczerpią, na przykład w związku z ciężką infekcją lub brakiem tlenu przy urodzeniu (asfiksja, zamartwica). Dzieci, których matka ma cukrzycę, po urodzeniu są narażone na ryzyko hipoglikemii, ponieważ mają nadmiar hormonu insulina obniżający poziom cukru we krwi.
Leczenie niskiego poziomu cukru we krwi polega na dostarczaniu składników odżywczych i energii, a w łatwiejszych przypadkach na dodatkowym karmieniu i podawaniu żelu cukrowego do jamy ustnej. W bardziej wyrazistych przypadkach, szczególnie jeśli nie udało się znormalizować poziomu cukru we krwi podczas dokarmiania lub jeśli dziecko wykazuje objawy, konieczne jest leczenie glukozą w kroplówce. W przypadku objawów trwających dłużej niż jedną dobę można podać lek blokujący działanie insuliny, zwykle dotyczy to dziecka, którego mama ma cukrzycę leczoną insuliną.
Tekst: Kajsa Bohlin Blennow, lekarz med.