دیسپلازی برونکوپه ریوی (BPD)

تشخیص

کودکانی که حداقل ۴ هفته به اکسیژن یا دیگر کمک های تنفسی نیاز دارند مبتلا به BPD تشخیص داده می شوند. هنگامی که کودک به هفته ۳۶ بارداری رسیده است درجه BPD تعیین می شود: درجه خفیف در صورت عدم نیاز به اکسیژن ، درجه متوسط در صورت باقی ماندن نیاز به اکسیژن و درجه شدید نیاز به بیش از ۳۰ درصد اکسیژن و / یا دیگر کمک های تنفسی (سی-پاپ یا تنفس مصنوعی).

دلایل

علت ابتلا به BPD عمدتاً ریه های بسیار نابالغ در بدو تولد است و این که ریه ها بعدا ضعیف تر و با ساختار ساده تر و کیسه های هوایی (آلوئول) کمتر رشد می کنند که احتمال جذب اکسیژن خوب را مختل می کند. التهاب ریه ها می تواند با عفونت یا مراقبت طولانی مدت تنفسی با فشار زیاد ایجاد شود. التهاب در ایجاد BPD نقش دارد و می تواند باعث تورم ریه ها شود.

درمان

هیچ درمانی مناسبی برای مداوای BPD وجود ندارد. اما در عوض علائم آن را از جمله با استفاده از داروهای ادرارآور درمان می کنند تا تورم را کاهش دهند. ایجاد شرایط مناسب برای رشد ریه ها با تقویت تغذیه نیز مهم است. کیسه های هوایی در سالهای اول پس از تولد به رشد خود ادامه می دهند و این بدان معنی است که عملکرد ریه معمولاً به خوبی بهبود می یابد. برخی از کودکان مبتلا به BPD پس از ترخیص از بخش پرستاری نوزادان نیاز به درمان با اکسیژن در خانه دارند ، اما اکثریت قریب به اتفاق کودکان طی ۱ تا ۲ ماه نیازی به اکسیژن نخواهند داشت.

متن: کایسا بوهلین بلن-نو