اختلالات قند خون در نوزادان

گلوکز ("قند") مهمترین منبع انرژی بدن است. در مرحله جنین، نیاز کودک به قند از طریق جفت جنین تامین شده است. این تامین با زایمان و قطع شدن بند ناف متوقف می شود. معمولاً كودک دارای ذخایر کافی قند است، از جمله در کبد، چون سطح قند خون کودک می بایست در خلال روزهایی که لازم است تا تولید شیر مادر آغاز شود و کودک شیر خوردن را بیاموزد در یک سطح امن حفظ شود.

قند خون پایین (هیپوگلیسمی) به معنی این خطر است که مغز انرژی کافی را دریافت نمی کند و اگر قند خون بسیار کم شود می تواند باعث بروز علائم حاد مانند بیحالی ، گرفتگی عضلات و در موارد بسیار نادر آسیب دائمی مغز شود.

خطر هیپوگلیسمی در کودکانی که زودرس به دنیا می آیند یا وزن کم دارند و در نتیجه ذخایر قندی چندان زیادی ندارند بیشتر است. خطر چنانچه ذخایر انرژی مصرف شده باشد، برای مثال در ارتباط با عفونت شدید یا کمبود اکسیژن در بدو تولد (آسفکسی) افزایش می یابد. کودکانی که مادرانشان به دیابت مبتلا هستند در معرض خطر ابتلا به هیپوگلیسمی بعد از تولد هستند زیرا آنها دارای هورمون انسولین اضافه هستند که قند خون را کاهش می دهد.

درمان قند خون پایین شامل تأمین مواد مغذی و انرژی است، در موارد ساده تر از طریق تغذیه اضافی و ژل قند در دهان. در موارد برجسته تر، خصوصاً اگر قند خون با تغذیه عادی نشده یا کودک علائمی را بروز دهد، درمان با قطره قند لازم است. در مورد علایمی که بیش از یک روز طول بکشد می توان از داروهایی که اثر انسولین را مسدود می کند استفاده کرد، معمولاً این برای کودکانی است که مادرانشان مبتلا به دیابت و تحت درمان با انسولین هستند.
متن: کایسا بلن-نو، پزشک دارای پروانه